De koopbrief

nooit zonder de zoete-melk-lucht kon denken, -maar in deze atmosfeer van melk en boter zou ze dat alles gauw terug krijgen.

De boer zelf kwam de kamer binnen, zodra hij gehoord had, dat dokter er was. Hij scheen verlegen in zijn eigen huis; hij had weinig woorden en zat daar maar te kijken van zijn beter-wordende vrouw naar de dokter, die haar beter had gemaakt. Toen Joseph weg wou gaan, hield de boer hem tegen.

„Ik wou je wat zeggen, dokter,” zei hij. „Ik heb het je al gezegd in die nacht. Ik wil weten, wat ik voor je mag doen.”

Joseph lachte.

„Ik stuur heus de rekening wel aan het eind van het jaar.”

Maar de boer schudde het hoofd.

„Ik bedoel het geld niet. Ik wil wat voor je doen. Zelf. Omdat je haar beter hebt gemaakt.”

De jonge vrouw keek met glanzende ogen toe en knikte. Ze had altijd wel geweten, dat haar man veel om haar gaf, maar haar ziekte en haar thuiskomst hadden het haar duidelijker gemaakt, en uit de korte, onwennige vraag van haar man aan de dokter, die haar gered had, klonk voor haarzelf een liefdesverklaring, zoals hij het nooit onder woorden had gebracht.

„Wat kun je voor me doen?” vroeg Joseph. „Ik heb mijn werk gedaan en jij het jouwe, en daar houden we het bij.”

83