De koopbrief

vallen was. Joseph raakte het meisje aan en zei: „Word wakker om me te helpen. Nu wordt het kind gauw geboren.”

Ze zat een ogenblik verdwaasd rechtop, terwijl Joseph naar de vrouw terug ging. Toen stond ze op, rekte zich en stond afwachtend naast Joseph. De bevelen volgden elkaar sneller op dan vóór de pauze; het meisje, gespannen en handig, ving ze op en voerde ze uit. Ieder van de vier mensen wist, dat dit het eind was: het eind van de nacht, van de pijn, van de spanning, - en het begin van alles.

En toen was het er opeens, alles tegelijk: de kreet van het nieuw-geboren kind, Josephs triomfantelijk „een zoon!” en de snik van de man: „Baroech hatov wehamétiv.”

Terwijl Josephs handen bezig waren, daagde er in herinnering iets van het weinige Hebreeuws, dat hij in zijn jeugd had geleerd en dat hem de woorden van de man deed herkennen: „Geprezen, Die goed is en goed doet.” Hij nam het kind, dat hij van de moeder bevrijd had en bracht het naar de vader; de grote handen voerde hij voorzichtig over het warme, vochtige lijfje.

„Je zoon,” zei hij.

De knecht klopte bedeesd op de buitendeur, en toen Joseph opendeed en de heldere buitenwereld in keek, waar de storm had uitgewoed, viel er een streep van

72