De koopbrief

,,’t Zijn vreemden,” zei de zwijgzame knecht naast hem op de bok, en door het geraas van storm en krakende wielen hoorde Joseph deze aanhef niet. „Ze moet bevallen.”

„Wie?” vroeg Joseph in uiterste verbazing.

„De vrouw vanzelf.”

„Welke vrouw?”

,,’t Zijn vréémden,” herhaalde de knecht, schreeuwend over de storm heen. „Vreemden van over de grens.”

Dat was alles wat Joseph wist, toen hij door de knecht over het erf werd geleid naar de ruime deel. In het licht van een stallantaren onderscheidde hij een gedoken vrouwen-figuur op een schone hoop stro; een man stond tegen de muur geleund en een meisje, misschien twaalf jaar oud, drukte zich in de uiterste hoek van de deel tegen een hoop zakken. Het duurde even, eer Joseph ze alle drie ontdekt had; toen zei hij: „Ik ben de dokter.”

„Dokter,” herhaalde de man, zich naar hem toe wendend, en in een vreemde taal, die veel op Duits leek, zei hij: „Wij zijn over de grens gekomen, vandaag, en nu is mijn vrouw in het kindbed.”

„Waar vandaan?” vroeg Joseph in het Duits. „Rusland. We zijn voor een pogrom gevlucht.” Ineens wist Joseph, dat de vreemde taal Jiddisch was; hij kon het niet spreken, maar wel verstaan. Hij knielde bij de hoop stro neer en vroeg in het Duits

63