De koopbrief

haar moeder. Ze deed, wat ze wist dat goed was; geen andere gids was er op het terrein, dat Joseph en zij verkenden, dan de zekerheid van hun liefde.

Ze kon wachten; ze kon het beter dan Joseph. Hij, die in de grote dingen over het heden heen kon zien,-hij, die een trouw toevluchtsoord had in de concentratie op zijn werk en de goede eenzaamheid van zijn tochten rondom de stad, - hij was het, wie de jaren van wachten soms ondoorkomelijk leken. Hij was een man.

Zijn ouders? Och, toen ze het wisten, beleefden ze opnieuw hun eigen begin. Het was een beetje dwaas voor twee al ouder wordende mensen, vonden ze zelf, - maar wat kon je er aan doen? Zo was het niet geweest, toen dat met Sander en Lina begon: dat had te weinig op hun eigen geschiedenis geleken. Ze voelden zich een beetje schuldig ook, dat ze in zulke dingen zo weinig van ouderlijke plichten wisten: van toezicht, - van eisen, die je te stellen had. Die ouders van Dina wisten het allemaal precies, en het was misschien wel goed ook, dat iemand op de kleinigheden lette, - maar intussen verloren ze hun kind en ze zouden het wel nooit terug krijgen. Zij hadden haar gekregen, dit nieuwe dochtertje. En wantrouwen? Wat was er te wantrouwen, als mensen van elkaar hielden?

De jaren gingen voorbij, de jaren van studie en examens, van toenemende bedrevenheid in het vak,

55