De koopbrief

geroepen had, - hij was krachtig en almachtig en onbegrensd als een god. Het enige wat hem begrensde, was zijn onvolkomenheid zonder haar, - en die werd opgeheven, want zijn armen waren om haar heen en hun ineengesmolten wezen vulde het heelal.

Ze fluisterden eikaars naam als een toverspreuk, die de eindigheid van hun verrukking kon bezweren. Spreken was het niet; zingen was het, - een lied, waar al het andere bij moest zwijgen.

Later, toen de dingen weer vorm en werkelijkheid kregen en zij zelf weer twee wezens waren, twee verbaasde en héél jonge mensenkinderen, zei Joseph: „Ik kan het niet helpen, Dina.”

„Ik ook niet,” zei ze, met een lach omhoog naar zijn neerkijkende ogen.

„Ik was zo graag een ander soort man geweest, -één die een vrouw gelukkig kon maken.”

„Jij bent de enige, die me ooit gelukkig kan maken.”

Hij schudde het hoofd.

„Je weet niet, waar ik het over heb. Vrouwen hebben een huis nodig, - een rustige plek, - zekerheid. Als jij mijn vrouw bent, - je wordt toch mijn vrouw, Dina? Dina?”

Ze leunde in zijn arm en keek naar hem op, zonder een woord. Het was haar antwoord op al zijn vragen, - op al de vragen, die hij ooit in zijn leven zou hebben te vragen.

52