De koopbrief

zweeg, kon ze stil de droomsluier om zich wikkelen en vergeten, dat ze niet alleen was.

Van een on wezenlijke verte kwam zijn stem: „Ken je de weilanden in ’t donker?”

Ze moest van heel ver terug komen eer ze antwoordde: „Ik ken ze haast niet in ’t daglicht.”

„Zal ik ze je laten zien?”

Ze knikte zonder een woord. Alles wou ze door hem leren zien; of het weilanden waren of straatstenen, - als hij maar naast haar ging.

Toen ze op het smalle pad dicht naast elkaar moesten lopen en elkaar toch niet aanraakten, - toen de geur van het gras hen beiden doortrok en het schaarse licht van een wassende maan hen omvatte in een gemeenschappelijke wereld, - toen het gekwaak van de kikkers in de sloot hun hoorbaar zwijgen verzachtte en verdoezelde, - toen was het Joseph, die het niet langer verdragen kon en opeens stilstond, neerkijkend op de kleinere gestalte naast hem:

„Ik kan het niet helpen, Dina, - maar ik houd van je.”

Ze werd nog bleker dan het maanlicht en zei: „o God!” Misschien verwarde ze God en Joseph; misschien riep ze alleen Joseph aan om steun, nu het pad en de weilanden, de sloot en zelfs de sterrenhemel zo plotseling wegzonken en haar op de hele wereld alleen lieten.

Joseph verstond de roep; als ze dan al God aan

5i