De koopbrief

hoofd begraven in geur en bloei, zijn handen grijpend in de weelde van willig gras en van sappig knappende stengels. En ook daar waren Dina’s ogen.

*

De ochtend-schemering drong door tot het binnenplaatsje, dat nooit bereikt werd door de zonnestralen zelf, toen Joseph, geluidloos en voorzichtig, de houten achtertrap op ging, die naar de tweede verdieping leidde. Zijn haar en schouders waren vochtig van de dauw, die in de laatste nachtelijke uren hem en de berm, de berm en hem bedekt had. Hij voelde zich zo uitgerust, alsof hij geslapen had. Misschien had hij wel geslapen: wat had hij van tijd en eeuwigheid, van plaats en oneindigheid, van waken en dromen geweten in al die uren? De grenzen waren weggevallen, - de grenzen ook tussen hem en de bloemen, die zijn bed vormden, - de grenzen ook tussen onwezenlijkheid en waarheid. In die grenzenloosheid had hij geweten, dat hij van Dina hield.

Toen de ononderbroken kikkerkoren geweken waren voor het ontwakende geluid van vogels, had hij zich losgemaakt van de schuttende stengels. De terugweg naar en door het stadje, de klinkende morgengroet van de schaarse voetgangers, was van een strelende bekoring geweest. Nu was hij de winkel doorgekomen, - de bel had hij vastgehouden om het

47