De koopbrief

„Dat zullen we eens zien, wie hier een mens geworden is!” En tot Dina, met uitgestrekte vinger: „Terug! Naar je kamer!”

„Nee, vader,” zei Dina rustig. „Ik heb het te lang aan hem overgelaten, met u te spreken. Ik had het zelf moeten doen, - eerder al.”

Ze keek Joseph vol in ’t gezicht.

„Ik schaam me, dat ik het niet eerder heb gedaan.” „Jij? Schamen?” Josephs hele gezicht lachte. „Als er één zich schamen moest, ben ik het, - omdat ik alleen niet de muur heb kunnen doorbreken.” „Niemand kan het, als ik het zelf niet doe, - zelfs jij niet. Daarom ben ik zelf gekomen.”

„Waar praten jullie toch over?” vroeg de vader, verwezen kijkend van de één naar de ander en voor ’t eerst verlaten door de zekerheid, dat het goed was, zoals hij het deed. „Kun jullie niet behoorlijk tegen een oudere spreken?”

„Ik ben juist hier gekomen, om te spreken.”

En toen, op diezelfde langzame toon, als in trance, zei ze alles, wat ze in de jaren van haar jeugd en van haar volwassen-worden niet gezegd had. De twee mannen luisterden, - de jonge met stralende ogen, de woorden van haar lippen kijkend, - de oudere met dichtgeknepen mond, onwillig eerst, maar ondanks zichzelf gedwongen tot luisteren.

Wie was dat, die daar als een gelijke tot hem durfde spreken, pleitend voor een bestaan, dat hii haar niet 42