De koopbrief

„Zelfs al is het een student met verlof,” lachte hij, en toen had hij er spijt van, dat hij haar zó in verlegenheid had gebracht.

Ze gingen al gauw weg, en op het stille plein hield Joseph zijn lange passen wat in om zich te voegen naar haar tempo.

„Ik ben niet gewend aan die kleine meisjes-pasjes,” verontschuldigde hij zich. „Maar ik doe mijn best.” „Ben je het niet gewend?” vroeg ze, en de hoopvolle klank in haar stem ontging hem.

„Nee, - Lina en ik gingen haast nooit samen.” „Lina...” Ze lachte zacht voor zich heen. Toen: „Ben je altijd alleen in je vrije tijd?”

„Meestal.”

„Is dat niet vervelend?”

„Vervelend?” hij keek verbaasd neer op wie daar sprak van verveling, - zij, die in verveling was opgegroeid! „Nee, - het is nooit vervelend. Meestal trek ik er op uit in mijn vrije tijd, en dan heb ik niemand nodig. Eén jongen gaat af en toe met me mee,-ik weet niet waarom, want hij houdt niet écht van de natuur, - en eigenlijk ben ik minder alleen als ik zonder hem ga.”

„Jij hebt ruimte nodig, hè?”

Hij was stil van verrassing.

„Hoe weet je dat?”

„Ik heb ook ruimte nodig, maar ik krijg het niet.” Hij had nooit over haar gedacht als over een levend

34