De koopbrief

haast geen plaats, met hoe veel vreugde zijn eigen mensen hem ook binnen haalden.

Maar het lopen en het weerzien van de vertrouwde silhouetten, de vage spiegelingen in het grachtwater, de schaduwen onder de brug-bogen, - het horen van zijn eigen voetstappen in de stilte van het stadje, - de groet, af en toe, van wie hem zag en herkende, - alles had hem tot rust gebracht, en met een lichte spot om zijn schooljongensachtige vlucht ging hij naar het marktplein terug. Het belletje rinkelde en hij kondigde aan: „goed volk!” Toen hij het gordijn opzij deed, zag hij met verrassing, dat de vriendinnen in de kamer terug waren, maar dat de ouders verdwenen waren: ze hadden Dina achtergelaten onder voorwaarde, dat Lina en Sander haar veilig naar huis zouden brengen.

„Dat valt mee,” zei hij, en iedereen in de kamer wist, dat hij het weggaan van Dina’s ouders bedoelde, - en iedereen lachte, zelfs Dina, die haast nooit lachte. Het stond haar goed.

„Jullie kunt gerust thuisblijven,” zei hij tegen Lina en Sander. „Ik kan haar best naar huis brengen, - ik heb nog lang niet alles van de stad weergezien.”

Dina bloosde zó, - en ook dat stond haar goed, -dat hij verschrikt vroeg: „Of vinden je ouders dat niet goed?”

„Och, ik denk van wel,” zei Dina haastig. „Als ik maar niet alleen ga, is het wel goed.”

33