De koopbrief

In het maanlicht was het ruime, stille marktplein hem een verkwikking na de volle kamer. Hij strekte zijn lange benen en liep in vlug tempo langs de verdroomde grachtjes, de voetstap-weerkaatsende straatjes, die hij tot in de droom zou hebben gekend. Hij wist, dat hij van zijn korte wandeling gebruik moest maken om vernieuwd naar huis te komen, zonder de zorg, die hem drukte als hij aan de komende grote vakantie dacht. Was het de vorige vakantie ook zo beklemmend geweest? Of was hij dit alles toen nog niet ontgroeid? Natuurlijk: hij zou er veel op uit trekken, zoals hij dat als schooljongen ook had gedaan, - maar hier liep hij, nog geen dag in het ouderlijk huis terug, en nu al gevlucht voor de nauwheid van de huiskamer. Aan zijn vader en moeder lag het zeker niet; een warme verbondenheid ging door hem heen, nu hij aan ze dacht. En vervelende bezoekers, - wel, er konden iedere dag vervelende bezoekers komen, en dan zou hij iedere dag moeten vluchten.

„Maar zó vervelend niet,” troostte hij zich met een grinnik. „Zó bestaat er geen tweede paar.”

Dina niet, - die kon het niet helpen. Dina was er niet, - die bleef alleen maar een schimmetje, een vage schets van wat een jong meisje had moeten zijn. Zij zou de kamer niet nauw hebben gemaakt, als ze maar zonder haar ouders was gekomen. En dan was er nog Sander, die de kamer vulde. Voor Joseph zelf was er 32