De koopbrief

klimop begroeid, van het huis, dat bij de achterliggende straat hoorde. Af en toe ging de keukendeur open en gooide Lina iets weg in de vuilnisbak; dan zag ze Josephs gezicht door de ruitjes en ze lachte naar hem.

Toen de winkelbel weer klingelde, ging Sander naar voren en kwam terug met Lina’s vriendin Dina, begeleid, als altijd, door haar ouders. Eigenlijk herinnerde Joseph zich nauwelijks, Dina ooit alleen te hebben gezien, en aan haar ouders had hij zowat alleen de herinnering van verveling. Om de één of andere reden stelden ze er een eer in, tot de netste mensen van het stadje te behoren, of in elk geval de netste mensen van de Joodse gemeenschap in het stadje te zijn. Om nèt te zijn, mochten er veel dingen niet, en meestal de plezierige dingen; eigenlijk mochten er meer dingen niet dan wel. Omgeven door de dingen die mochten, weggehouden van de dingen die niet mochten en als een gevangene bewaakt door haar ouders, - zo was Dina opgegroeid. Met haar smal, wit gezichtje en haar grote heimwee-ogen leek ze een schaduw naast vrolijke, zorgeloze Lina, en de vriendschap tussen die twee behoorde tot de onoplosbare raadsels. Lina was zelden te bewegen geweest, Dina in haar vervelende huis op te zoeken, - en Dina zou zeker veel vaker in het huis aan de markt zijn gekomen, als ze daar vaker verlof toe had gekregen. Het waren keurige mensen, de Pragers, - daar niet 30