De koopbrief

Zijn vader was stil-vergenoegd, zoals altijd, wanneer hij zijn jongen thuis had. Achter de brilleglazen blonken de goede, blauwe ogen, die meer dan ooit door fijne rimpeltjes omgeven waren. Met zijn grijzende baard, zijn klaar voorhoofd en zijn even-spottende mond had hij meer van een filosoof dan van een lappen-koopman. Het had hem belemmerd en beschermd tegelijk, dat hij zo weinig van een zakenman in zich had: de praktischer tegenspelers hadden altijd geweten, dat hij geen portuur was voor wie op winst gespitst was: je kon makkelijk misbruik ervan maken, maar je deed het niet.

Het was goed, thuis te zijn. En toch was het nauw in huis, en de zomervakantie zou lang vallen. Hij ging nu nog naar de stad terug, maar over een paar weken kwam hij langer hier, en de gedachte daaraan benauwde hem. Goed, dat zijn ouders het hem niet konden aanzien; het was slecht, in ruil voor zó veel overstelpende liefde alleen beklemming te voelen.

Na het eten, toen de moeder en Lina in het keukentje aan de binnenplaats rondscharrelden, en Joseph en zijn vader beiden, onuitgesproken, de aanwezigheid van een derde betreurden, ging Joseph vóór de kleine ruitjes staan om de oude, bekende dingen in zich op te nemen: de bloembak, die vuurrode geraniums voortbracht ondanks het gebrek aan zon, - de groengeverfde vuilnisbak naast de keukendeur, - de blinde muur, met donker-glimmende

29