De koopbrief

voor twee gezinnen binnenkort, - maar het kan best. Je hoeft je geen zorgen te maken.”

Hoe wist ze dat: zijn zorgen om een ander in de zaak, die misschien niet het geduld had van zijn ouders om te wachten tot ook hij ging verdienen?

We kunnen er allebei nu ruim mee rondkomen: Sander, ook als ze gaan trouwen, en wij. Tob er maar niet over.”

Hij lachte haar toe.

„Ik heb toch niet gezegd, dat ik tobde?”

Ze lachte terug, en op dat ogenblik leken ze veel op elkaar.

„Nee, - gezégd heb je het niet!”

Het was goed, thuis te zijn: je zei de dingen niet, en toch werden ze geweten.

Met zijn vijven zaten ze rondom de tafel. Lina had Joseph uitbundig begroet, en Sander, met de spot, die hij voor alles had wat buiten zijn terrein lag, had hem op de schouder geklopt en „mijn geleerde zwager” gezegd. Hij had het zelfs een paar maal herhaald, omdat het niet voldoende insloeg, tot Lina geraakt had gezegd: „Hij is niet eens geleerd!”

„Dan ziet het er beroerd uit: een dokter, die niet geleerd is!” had Sander gelachen. Met een knik naar Lina had Joseph gezegd: „Het %iet er ook beroerd uit; ’t is maar goed, dat ik nog geen dokter ben,” - en Lina had getroost gezwegen: als Joseph de mopjes over zijn geleerdheid over z’n kant liet gaan, kon zij het ook. 28