De koopbrief

het moest, en naar vriendinnen ontsnapt was zodra het kon.

„Jongen!”

Ze keek hem zó verheerlijkt aan, dat hij het er een beetje benauwd van kreeg. Nooit zou hij zó veel van zijn ouders kunnen houden als zij van hem. Nooit zou hij de dromen kunnen verwerkelijken, die ze al te duidelijk over hem droomden. Het was begonnen, toen de directeur van zijn school over hem was komen praten en gezegd had, dat hij de mogelijkheid tot studie zou scheppen, hoe dan ook. Hij had hun glimlach gezien, hun blik in eikaars ogen, hun blik ook op hem, - en toen hij gevraagd had: „Maar kunnen jullie dan zo lang wachten eer ik begin te verdienen?” had hij hun antwoord zó eenstemmig gekregen, dat hij zich nooit kon herinneren, wie van de twee het had gezegd:

„Och wat! Zijn we er tot nu toe niet gekomen? Als we zo’n knappe jongen hebben gekregen, -cadeau hebben gekregen, - moeten we toch minstens kunnen wachten!”

Het had hem benauwd, toen al. Telkens als hij thuis kwam en die liefde en die verwachting hem omgaf, benauwde het hem opnieuw. Het vage gevoel, dat hij nooit die dromen kon vervullen, bedierf ten dele het spinnende genoegen, waarmee hij zijn eigen mensen, zijn eigen marktplein, zijn eigen huis weerzag en genoot. Ze merkten er niets van, geluk

25