De koopbrief

„Joseph! Ik wist het wel! Ik hoorde het dadelijk, dat jij het was! Is je vakantie nu al begonnen?”

Ze was ook lang en mager, maar toch niet lang genoeg om Josephs wang te kunnen zoenen, als hij zich niet bukte. Hij bukte zich, - in dit huis bukte hij zich telkens, want het was niet op hem berekend, -en ze aaide hem over zijn bruine, ruige haar, met een lach, die haar te mager gezicht jonger maakte.

„Nee, nog niet. Maar ik heb gisteren een tentamen gedaan, waar ik tegen op heb gezien, en nu het goed achter de rug is, wou ik jullie even zien.”

Ze trok hem tussen de gordijnen door, naar het donkere kamertje met de glanzende meubelen en de trijpen stoelzittingen, met de vele dingen en de weinige ruimte, met het gebloemde, donkerrode behang, de smetteloze spiegel boven de schoorsteen met de pendule en de twee altijd lege vazen, met de pluchen overgordijnen en de neteldoeken gemoesde ondergordijntjes voor de ruitjes-vensters, met de hangende petroleumlamp boven de ronde, rood-pluche bedekte tafel, - het kamertje, waar hij zijn schoolwerk onder de lamp had gemaakt, waar zijn vader, als hij de boer op was geweest, zijn berekeningen en bestellingen had opgeschreven, waar zijn moeder, zo lang dat nog met hun leeftijd overeen te brengen was, voor hem en Lina kleren had genaaid en kousen gebreid, waar Lina, ongedurige, gekheid-makende Lina, de verplichte handwerken gemaakt had zolang

24