De koopbrief

„O, bedoel je dat: de broodwinning? Dat komt wel terecht. Ik leer immers een vak!”

„In een vak moet je uitblinken om iets te bereiken.”

„Uitblinken? Waarom? Je moet het alleen goed doen, - naar je beste weten. Dat zal ik zeker wel doen. Maar stréven, - op één punt gericht zijn..

„Streef je dan nergens naar?”

Ze waren nu van de weg afgeweken, omdat op zij van de weg de moerassen begonnen, die Josephs doel vormden. Hij gaf geen antwoord, speurde alleen tussen de warrige struiken en floot zacht voor zich heen. Barend zou zijn vraag moeten herhalen om een antwoord te krijgen, maar op de één of andere manier werd zijn aandacht meegetrokken naar de kruiden, de kevers en de vogels, die daar hun huis hadden, en de vraag raakte op de achtergrond. Af en toe werd het hem bewust, hoe gek het was, dat hij, Barend Keuning, in gezelschap van een arme Jodenjongen tussen de struiken van een moeras door kroop om een vogeltje van dichtbij te kunnen zien, maar dan wist hij tegelijk, dat het allergekste toch al eerder gebeurd was: toen hij Josephs gezelschap zocht en bereid was tot de enige voorwaarde, die aan dat gezelschap verbonden was: meegaan. Een onuitgesproken voorwaarde was het gweest: meegaan en zich laten leiden. Wel allemachtig, - wat had die lange slungel hèm te leiden? Toch was hij meegegaan, één 18