De koopbrief

het zich al eerder afgevraagd, maar het antwoord had hij nooit gevonden. Het was niet omdat hij naar de natuur werd getrokken, zoals die jongen getrokken werd: het was heel aardig en heel belangwekkend, wat ze allemaal zagen, - maar niet aardig en belangwekkend genoeg om er een vrije morgen voor op te offeren. De dingen, die Joseph zei, hadden zin en leidden tot iets, - maar niet genoeg zin om die vreemde verbondenheid te verklaren, waar niets tastbaars uit voort kon komen voor hem, die gewend was naar het tastbare alleen te grijpen. Was het misschien, omdat de jongen geen zorgen had, en hijzelf, altijd vervuld van mogelijkheden, kansen en toekomst-bere-keningen, iets van die zorgeloosheid hoopte mee te krijgen? Maar hij kon lang wachten, eer Joseph over de bron van zijn zorgeloosheid zou spreken, - hij wist immers zelf niet, waar het vandaan kwam, evenmin als hij zich bewust was van dat ongelooflijke stel hersens, dat onder de studenten van zijn jaar - en daarbuiten - spreekwoordelijk was geworden. Hijzelf, Barend Keuning, - hij had dat stel hersens moeten hebben, - hij had er wel weg mee geweten! Maar deze jongen zou zeker de kansen, die zijn begaafdheid hem bood, ongebruikt voorbij laten gaan.

Of was het, omdat van een kameraad als deze geen mededinging te vrezen was? Dat moest het zijn. Tegenover ieder ander had hij de angst, zich te verspreken, - te veel van zijn plannen bloot te geven. 14