De koopbrief

selde. In vrije uren was hij vaak alleen naar de rand van de stad gelopen om te zien, hoe ver de lente was gevorderd, wat de zomer aan levende have bood in het waterige land, welke vogels de herfst en de winter trotseerden. De natuur was niet zijn studie-object geworden, maar zijn stille geliefde. In het provinciestadje, waar zijn ouders nog woonden, was zijn geliefde dichterbij en makkelijker te bereiken geweest dan hier, in de grote stad; maar zijn benen waren jong en getraind en konden de grenzen van een stad, die nog bijna zonder vervoermiddelen was, gemakkelijk bereiken en overschrijden. Hij had verscheidene rijke plekjes ontdekt in de loop van de twee jaren, die hij al van zijn studie achter de rug had, en als de ander die plekjes mee wou genieten, - waarom niet? Ze waren er voor iedereen.

Zijn ogen speurden onder het gaan en daardoor waren zijn antwoorden van een onbewuste achteloosheid. Hij kon een zin middenin onderbreken met „zie je dat? nou is-ie weer weg!” en dan verder gaan alsof er niets tussen geweest was. Barend Keuning zou het van géén ander verdragen hebben, zó als bijzaak te worden beschouwd, - alleen van deze magere, lange jongen, die de planten en dieren ernstiger scheen te nemen dan de mensen waar hij mee te maken had, verdroeg hij alles.

Barend vroeg zich af, waarom hij mee liep op deze dwaze tocht; hij had al eerder zo meegelopen en had

13