Van twee Joodsche vragertjes

4

Eva lachte. Ze had zoo erg haar best gedaan op het haken.

״Maar Moeder, waarvoor is een arbang-kanfous eigenlijk ?”

״Om te maken, dat de menschen eraan denken, dat ze Joden zijn. Als ze dat bij ongeluk zouden vergeten, zouden ze misschien dingen doen, die een Jood niet mag doen. Maar als iemand iederen morgen zijn arbang-kanfous ziet, denkt hij er wei aan.”

Eva knikte. Ze begreep het heelemaal. Maar Jacob had er niet naar geluisterd. Die stond maar trotsch naar zijn arbang-kanfous te kijken.

״Mag ik het even aan Vader laten kijken ?”

״Ik denk, dat Vader al lang wacht op dien ja-rigen jongen.”

Jacob holde de deur uit, op zijn bloote voetjes, in zijn hansop, met de arbang-kanfous erover.

Daar liep hij de huiskamer binnen.

״Vader, vader, ik ben een nieuwe jongen!”

Neen, — dat kon geen nieuwe jongen zijn. Want een nieuwe jongen zou niet zoo’n groote vriend van Vader zijn en zou niet dadelijk zoo lekker op Vaders schoot zitten.