Aan Wal

73

dat ze de tweede stem nog zóó goed kende! En wat zong mevrouw vast en zuiver en mooi!

Onder de laatste zin kwam mevrouw met het blad met de gewasschen ontbijtboel de kamer in, om het in de kast weg te bergen. Ze zong er even lustig om door.

„Hè,” zei mevrouw, „ik had in tijden niet gezongen. Wel alleen, natuurlijk, maar dit is toch heel wat anders!”

„Ik ook niet,” zei Jantje, „tante zingt nooit.” Ze moest in zichzelf lachen bij de gedachte: zij met tante tweestemmige liedjes zingen! Ze had tante's stem nog nooit gehoord.

„Mijn man zingt ook nooit,” vertelde mevrouw, „en ik vind het toch zoo fijn om te zingen. We moeten ’t maar vaak samen doen, hè?”

Jantje knikte. Ze kon het haast niet öp allemaal: hoe mevrouw met haar praatte alsof ze ook nog een meisje was, — hoe ze sprak van „we”, — „we” moeten het vaak samen doen, — ze waren net twee vriendinnetjes hier in huis, nog weer heel iets anders dan tante en zij. Maar dat kwam natuurlijk, doordat tante veel ouder was dan deze mevrouw.

Wat zou ze zich hier gelukkig gaan voelen, met zoo’n mevrouwtje, dat eigenlijk meer een meisje was dan een mevrouw! En dat daarbij nog van zingen