Sterrekinderen

graag, dat hij nog wat slaapt, want er zal vandaag nog zoveel gebeuren. Hij doet even de ogen dicht, maar kijkt door zijn oogharen, hoe vader en moeder door de open tussendeur naar hun eigen slaapkamer teruggaan, waar ook de wieg staat en de baby-tafel, en hoe moeder de luiers en de babykleertjes te voorschijn haalt en vader veel andere dingen uit de linnenkast. Hij probeert nog vijf minuten te blijven liggen, maar dan denkt hij aan alles, wat nog niet in zijn rugzak zit omdat hij het iedere dag nodig had en wat hij toch mee wil nemen. Hij kan echt niet blijven liggen; de stem uit de auto heeft niet gezegd, hoe laat ze zullen komen om hen te halen, dus het kan gauw genoeg zijn. Hij glijdt zacht uit bed, - de kleintjes mogen niet wakker worden, - en begint zich aan te kleden. Meteen is moeder bij hem.

„Wacht even, lieverd,” zegt ze; ze noemt hem anders nooit lieverd, want hij is een jongen. „Wacht even, dan zal ik je meer ondergoed geven; dat hoeven we dan niet te dragen.”

Het is een warme dag, maar toch doet hij al het dubbele ondergoed aan, dat moeder hem geeft; hij moppert niet. Hoe meer hij aantrekt, des te meer plaats is er in zijn rugzak voor de dingen, die hij er graag in wil hebben.

En dan worden de kleintjes wakker en de baby ook. Ze worden allemaal dik aangekleed en ze moeten ook veel eten, want ze weten niet, wanneer ze weer zullen kunnen eten. De kleintjes doen hun best; het is lang geleden, dat ze zoveel mochten eten als ze wel zouden lusten, dus zo erg moeilijk is het niet om meer te eten dan anders.

Als moeder de ontbijtboel af wil wassen, lacht vader haar uit alsof hij een kwajongen is geworden.

„Bèn je mal?” roept hij, „voor wie moet je het schoon achterlaten? Kinders, jullie mogen zoveel rommel maken als je wilt!”

„Snippers ook? Overal?” vraag het zusje.

Vader tilt haar op en schudt haar boven zijn hoofd heen en weer.

„Snippers ook. Overal.”

Dan gaan de kleintjes ijverig aan ’t rommel-maken en hij, de oudste, komt met ze meedoen als hij alles in zijn rugzak heeft, wat hij mee wil nemen. Het krijgt hem te pakken, het rare spel van rommel-maken. Hij vergeet bijna, wat de man in de auto

98