Sterrekinderen

om vader, die met een razzia is weggehaald en meteen doorgestuurd; daarom wou het kindje maar liever geboren worden. Nu ligt het in een wiegje, dat nog veel te groot is en waar het ook wel niet in zal groeien, want als het zes weken is, mag het weggehaald worden met moeder. Zes weken vinden ze in deze wereld, die zo anders is dan het kindje zich heeft gedroomd, lang genoeg om in een wiegje in een kamer te liggen en te groeien.

De moeder ligt nog in bed en denkt dag en nacht aan de andere moeders, lang geleden, die haar kindertjes verstopten of met ze vluchtten. Ze zou ze willen vragen: „Hoe deed je het? Hoe vond je de weg, die je gaan moest? En de melk dan, die je je kindje moest geven? En was je ook zo bang? Dacht je ook dat je keel dichtgeknepen werd, telkens als je kind je melk dronk en je wist niet, hoe lang het dat nog zou kunnen doen?”

Omdat die andere moeders al lang dood zijn, kunnen ze geen antwoord geven. Daarom vindt ze de uitweg niet.

Maar dan komt op een dag een moeder bij haar, die leeft en jong is en op vragen antwoord kan geven. Zij mag wél haar kindje houden, omdat ze geen sterremoeder is. Vroeger, toen ze nog meisjes waren en dachten, dat sterren alleen hoog aan de hemel stonden en niet omlaag konden worden gehaald om mensen voort te jagen en onbeschermd uit te leveren, - vroeger hebben ze naast elkaar op de schoolbanken gezeten. Ze hebben dat nooit vergeten.

Wel, - dan klinkt alles opeens zou eenvoudig. Want deze moeder kan immers best twee kleine kinderen verzorgen in plaats van één?

„Maar het is zo klein!”

„Het zal groot worden.”

„En de melk dan!”

„Ik heb melk genoeg voor twee.”

Dan glimlachen de moeders uit de langvervlogen tijden. En het kindje in de veel te grote wieg gelooft, dat het niet eens zo èrg dom is geweest om geboren te worden.

51