Tante Griet

79

hebben we ook geslapen. We moeten slapen.” Greet begreep zelf niet, waar ze die beslistheid vandaan haalde, ’t Kwam zeker, doordat ze voelde, dat ze allebei werkelijk moesten slapen.

„En als we straks opstaan,” ging ze verder, „wekken we Bernard en die gaat naar den dokter.” „Goed,” zei Wies mat. Eetje lag alweer in zijn bedje en was rustig.

„Dag Wies, welterusten.”

„Nacht” kon ze nu niet zeggen, ’t Was heele-maal licht.

„Dag Greet.”

En even later:

„Ik ben zoo blij, dat je hier bent.”

„Nou ja,” gromde Greet.

En na wat tobben sliepen ze werkelijk nog een poos.

Het was zeven uur, toen Wies uit gewoonte met een schokje wakker werd.

„Hij is rustig geweest,” zei ze verrast.

Ze keek naar Greet, die nog diep wèg was. „Laten slapen,” dacht ze, en ze gleed stil uit bed, om haar huis vol slapende kinderen niet wakker te maken.

Ze was net bijna klaar, toen Greet zich omdraaide en wakker werd.

„Hè, waarom heb je me niet geroepen?” „Mooie vacantie bezorg ik jou,” zei Wies bitter. „Overdag zwoegen en ’s nachts niet slapen.” „Ik ben hier niet voor m’n vacantie.”

Ze haastte zich geweldig om haar achterstand bij Wies in te halen.

„Zou Bernard al wakker zijn?”

„Ik laat hem stiekem slapen tot het zijn tijd