Tante Griet

69

„Jawel, opoe.”

„Ik vind dat mijn verblijf hier in huis gunstig inzet,” knikte Greet tevreden. „Als het zoo voortgaat, wordt het een heerlijke vacantie.”

„Ik wil gerust wel eiken dag een deuntje voor je huilen,” lachte Wies, al weer heelemaal over haar kleine afdwaling van het pad der opgewektheid heen, „als je dat zoo plezierig vindt. Alleen de fleur zal er wel wat afgaan, van het huilen, als ik het zoo vaak doe.”

„Hoeft ook niet. ’t Is juist de verrassing geweest, die ’t ’m deed.”

In haar hart, onder alle praatjes door, dacht Greet: „Wat moet ze moe zijn, — Wies, die nooit huilt. Stel je voor, dat ik niet gekomen was en een fietstocht maakte, terwijl zij ...”

„De luiers koken,” zei Wies zakelijk en draaide het gas uit.

„Kóók je die?” vroeg Greet ontzet.

„Ja, dan wascht het veel makkelijker.”

„Wat vies, zeg!”

„Waarom? De waschaker is er voor!”

„Gekookte luier,” verbaasde Greet zich nog na. Aan zoo iets had ze nooit gedacht. „Hoe kom je eigenlijk aan die wijsheid, dat het dan veel makkelijker wascht? Krijg je die vanzelf, als je moeder wordt?”

„Fenna wist het. Van haar moeder, geloof ik. Ik heb haar niet bekend, dat ik het niet wist, maar haar stilletjes uitgehoord. Ik heb gevraagd, op welke manier zij de luiers waschte, — net of ik verschillende manieren kende. En toen ze het me had uitgelegd, zei ik vriendelijk: goed.”

Greet keek aandachtig toe, wat Wies allemaal