Tante Griet

64

keert in grooten nood. Ik snel haar ter hulpe.” „Praat geen onzin. Heb je geen zin in een fietstocht, of hoe zit het?”

„Juist reuze-zin,” zei Greet, nu echt een beetje sip, „maar Wies zit in de rats omdat Fenna haar moeder moet helpen omdat die ziek is, en voor een noodhulp zijn er geen centen genoeg en voor een werkvrouw nog minder en dies zit er niet veel anders op, dan dat ik kom helpen.”

„Is die moeder van Fenna gauw beter?” vroeg Marthi, met nog een sprankje hoop.

„Wie zal ’t zeggen!” zei Greet gelaten. „Wies denkt van niet.”

„En de uitslag dan Vrijdagmiddag?”

„Tja. Zal ik een afgevaardigde sturen, — wat denk je?”

„Nee. Dat in geen geval. De uitslag, — als je daar al n?et zelf bij bent! En het plezier als je over bent!”

Greets oogen lichtten op. Ze was over, ze voelde het. En Marthi ook. Ja, Marthi had gelijk: zóó iets heerlijks als gearmd de school uitloopen, geslaagd en wel, — dat mocht je niet missen. Volgende week pas naar Wies gaan? Arme Wies, dat mocht niet. O, maar bij den uitslag moest ze zijn!

„Kom Vrijdagmiddag over!” kwam Marthi’s moeder tusschenbeide. „Je kunt toch makkelijk in één middag heen en terug?”

„Natuurlijk!” riep Greet verlicht. „Dan heb ik meteen een uitstapje in mijn huissloven-bestaan.” „Zóó beklagenswaardig vind ik je anders niet,” zei Marthi’s moeder harteloos. „Je zult het nog plezierig genoeg hebben! Met Wies samen redde