Tante Griet

56

na was het al vacantie, daagde iets als het woord hygiëne. Doppen was toch weer wat anders dan hoedjes afdoen, — het was niet zoo intens, — niet zoo dichtbij ...

„Nee,” besliste ze, met al haar waardigheid van oudste zuster, „Henkie maar liever. Dan blijft het ook meer in de familie.”

Henkie schikte zich gelaten. Marthi kon zoo beslist iets zeggen; je wist altijd dadelijk, dat het een uitgemaakte zaak was.

„Wat heb jij een prestige!” bewonderde Greet fluisterend. „Hij doet het maar zóó!”

„Hou je stil,” fluisterde Marthi terug. „Anders merkt ie nog, dat hij het net zoo goed niet had kunnen doen!”

Greet genoot stil. Heerlijk druk was het hier. Ieder z’n eigen werk. Stel je eens voor, dat Eet je en Teetje al zoo ver waren, dat ze mee konden helpen als er boonen gedopt moesten worden! O, als Wies maar net zoo’n huis vol kinderen kreeg, — dan werd het tenminste nog eens gezellig. Marthi’s moeder kwam eens poolshoogte nemen. „Dag Greet, ben je ook al aan ’t helpen? Al bekomen van de proefwerken? O, zeg, Gerard, ik zag jou heelemaal niet!”

Gerard, de vriend zonder zakdoek, grinnikte breed en verlegen. Hij snufte er van.

„Je moest je neus es snuiten,” ried de moeder hem.

Gerard grinnikte nog een graadje verlegener, snufte nog wat dieper en hield zijn elleboog in bedwang, die weer in de richting van zijn neus wou.

„Geen zakdoek bij je? Henkie, ga jij eens naar