Tante Griet

46

zoo’n lief kereltje? Moest hij zich zoo slap lachen? Vond hij tante Griet zoo’n geestig wicht?”

Geen antwoord. O, nee toch, zou ze zich daarnet vergist hebben? Dat kon toch niet!

„Toe dan, Eétje dan toch! Vond hij haar heele-maal niet geestig, alleen maar een beetje mal? Kan tante Griet hem niet kwalijk nemen, hoor! Ja, hij is een lief jongetje! Hij mag tante Griet gerust uitlachen, — ja!”

Eetje lachte weer, ten tweeden male; nu nog een beetje langer en een beetje uitdrukkelijker dan eerst.

Toen het lachje uit was, liet ze het gordijntje vallen en zuchtte diep.

Ze voelde zich opgewonden, alsof er iets heel groots gebeurd was. Dat was er ook.

Nu moest ze hier werkeloos rondloopen, — want zitten, dat kon nu niet meer, dat voelde ze, — en wachten tot Wies en Bernard beliefden thuis te komen, en geen levend wezen kon ze het vertellen: dat Eetje gelachen had!

Ze wist niet, waar ze het zoeken moest. Ze wandelde even gedachteloos de huiskamer binnen, maar vond de wachtende stoelen niet aantrekkelijk genoeg. Ze keek om ’t hoekje van de keuken, maar daar was alles netjes aan kant. In het zijkamertje stond de piano open en ze dacht even, dat ze nu wel iets kon spelen, een liedje spelen om dat lachje van Eetje, maar ze wist zoo gauw niet wat.

En toen ze op het krukje zat, de onrustige vingers in haar schoot, werd er opeens gebeld.

„Al terug!” dacht ze een oogenblik, maar toen herinnerde ze zich, dat Bernard een sleutel bij zich