Tante Griet

44

In de slaapkamer stond het raam open, voor de frissche lucht. Ze ging op haar teenen nog even kijken, hoe de jongens het maakten na hun maaltijd; het zou wel te koud zijn om er te blijven zitten, maar zoo éventjes een bezoekje, al waren de ouders dan ook maar pas de deur uit, dat mocht wel.

Ze sliepen allebei hun roes uit. De diepe, verzadigde slaap, waar ze ingetuimeld waren, zoodra ze hun buikjes vol hadden, werd in de beide wiegjes ongestoord voortgezet.

Nee, nu maar in de huiskamer gaan zitten en straks, als er wat meer leven in de brouwerij kwam, weer hierheen.

Toen ze met de krant in een stoel was neergeploft, merkte ze pas, dat ze nog altijd in Wies’ witte schort verblijf hield. Eigenlijk was het niet eens noodig; de zindelijkheid gold alleen de huisvrouwelijke plichten, die ze hier waarnam, maar op het oogenblik was hier niets te doen. Toch was ze te lui, door die volmaakte rust om haar heen, om op te staan en de witte schort af te pellen.

De krant was óók niet veel aan. Ze had hem zóó uit. En nu de schoolboeken voor den dag gaan halen, die ze voor de zekerheid mee hierheen had gesleept, — nee, daar was deze middag toch eigenlijk te goed voor. Maar stil in den stoel blijven soezen, tot ze met goed fatsoen weer eens een kijkje in de wiegen kon nemen.

Het soezen werd heel kort en het fatsoen kwam al tamelijk gauw. Want er kon wel van alles met die schapen gebeuren, als je niet van tijd tot tijd keek.

Ze stond energiek op, rekte zich een beetje uit