Tante Griet

41

bleven met z’n tweetjes, — ze vonden het misschien wel prettig, eens samen van huis. Maar om zes uur moesten de jongetjes weer gevoed worden, dus langer dan drie uur had ze ze niet alleen. Drie uur, — toch wel een heele tijd!

„Waar moet jullie eigenlijk heen?”

Ze hoopte, dat het iets was voor hun plezier, dan had je nog eens eerder kans, dat ze lang uitbleven.

Wies stak de tong uit.

„Op een receptie. Echt uitgedost op een receptie. Een bestuurslid van ’t orkest heeft iets, — wat was ’t ook weer, Bernard? — afijn, hij heeft in elk geval iets, en daar moeten we heen feliciteeren.” „Vijf-en-twintig jaar heeft ie iets, ik weet niet precies wat, — getrouwd, of in ’t bestuur, of iets dergelijks. Wat was ’t ook weer, Wiesjewouw?” „Ik vroeg het jou juist. Nou, maar we komen er nog wel achter, vóór we er binnen gaan. In elk geval is het iets om te feliciteeren.”

Greet wist genoeg. Het was niet voor hun plezier. Misschien stonden ze na een half uur weer voor haar neus.

„Zou jullie daarna niet een beetje gaan wandelen?” vroeg ze suikerzoet, „’t Is nogal goed weer, geloof ik.”

Ze gelóófde het, maar wist het op geen stukken na.

„Mooi wéér?” zei Bernard verontwaardigd, „mensch, ik heb loopen rillen!”

„O ja?” — ze keek verstrooid naar buiten, — „o, dan heb ik me zeker vergist. Maar het lijkt me wel leuk voor jullie, ook met leelijk weer, om samen een ommetje te maken.”