Tante Griet

33

zei ze, met over ’t hoofd zien van de aanwezigheid eener tante.

„De kleine!” mopperde Greet onverstaanbaar. „Net of die kinderen geen naam hebben.”

Ze stond op. Het respect voor de generaal deed haar in de houding vliegen.

„Ik moet naar den trein,” zei ze tegen Wies. „Ik heb vanavond nog huiswerk te maken.”

Wies wist heel goed, dat er nog meer dan tijd genoeg was, om den trein te halen. Maar ze liet haar gaan, — als ze zoo bang was voor de zuster, had ze er toch niet veel aan.

„Dag Wies. Sneu, hè?”

„Wat sneu?”

„Dat ik weg moet.”

„Malle!” lachte Wies en gaf haar een zoen.

In de gang dacht Greet: „Wies is nog de eenige hier in huis, die me goed gezind is.”

Maar de zijkamerdeur ging open en Heleentje kwam er uit en Bernard zei: „O, Greet, ga je al weg? Dank je nog wel, hoor!” — en Heleentje ging met Greet den weg uit en toen was Greet al lang weer getroost.

*    *

*

’s Avonds, na het huiswerk, ging Greet, vóór ze naar bed zou, nog een étude zitten spelen.

„Wat hebben we nou?” verbaasde moeder zich. „Op m’n ziel gehad van Bernard,” verklaarde Greet.

„O,” begreep moeder.

*    *

❖

Tante Griet.