Tante Griet

29

stralende oogen zeiden meer dan genoeg.

„Hoe vind je ze?” vroeg Wies.

„Lief!” fluisterde Heleentje, en Greet zag, dat ze het werkelijk meende.

In de gang zei Greet, gemaakt joviaal, maar met een bezwaard hart, tegen de zuster, die daar nog stond te wachten:

„Nou, heeft dat niet kort geduurd, zuster?” Maar de zuster antwoordde haar niet en toen Bernard haar in de zijkamer bij de geopende piano opwachtte en haar nog gauw toevertrouwde: „We zijn allebei doodsbenauwd, dat we ons den toorn van deze generaal op den hals halen,” toen voelde ze zich heel collegiaal met hem en van haar triomf was maar een bitter klein beetje over.

Ineens was Bernard in z’n element.

„Eerst maar zonder piano,” zei hij, terwijl hij de viool voor Heleentje op de piano afstemde. „Heb je goed gestudeerd?”

„Nou!” zei Heleentje.

Wat een heerlijken, sterken streek had dat kleine ding, — zoo frisch als ze er uitzag, zoo frisch klonken ook haar oefeningen. Ze stond rechtop, het grappige neusje in den wind en haar ronde, kinderlijke arm streek zoo dapper, — op en neer, op en neer.

„Goed,” zei Bernard. „Zullen we nou dit?”

Hij zette de piano-partij voor Greet neer en Greet zag dadelijk, gerustgesteld, dat het niet moeilijk was. Maar toch had ze hartkloppingen van ongerustheid, of ze het wel tot een goed eind zou brengen, onder het scherpe oog van Bernard en met den raken en zekeren streek van Heleentje naast zich.