Tante Griet

26

„Och,” zei Bernard mismoedig, „dat fiedel ik er in één avond weer af.”

Hij zat nu schrijlings met zijn lange beenen op den eenigen nog leegen stoel, zijn armen gekruist over de leuning.

„Daarzoo komt Heleentje,” kondigde hij weer aan, „en jij kunt haar nu niet begeleiden.”

„Nee,” zei Wies getroost, „dat moet je voor je zoons over hebben.”

„Wie is Heleentje?” vroeg Greet.

„Heleentje,” liep Bernard warm, „is twaalf jaar en ze is zoo klein of ze negen is en ze speelt of ze vijftien is. Niet, Wies?”

„Ja,” knikte Wies, „Heleentje is een schat en ik begeleid haar altijd op de piano, maar nu kan dat niet, — wat zul je er aan doen!”

Greet kreeg een kleur.

„Zal ik ... als ’t geen moeilijke muziek is ...”

„Ja zeg!” riep Bernard enthousiast, „’t Is wel niet zoo goed als Wies, maar je speelt toch tamelijk behoorlijk, ’t Is heel eenvoudige muziek, — je kunt het best van ’t blad spelen.”

Greet werd er een beetje gejaagd van. Begeleiden was haar sterke zijde niet; ze had nog altijd de gewoonte, bij ieder klein foutje opnieuw te beginnen en als je gebonden was aan een ander, die viool speelde, kwam je dan hopeloos in de war. Maar ze zou haar best doen, — al had ze eigenlijk nu al spijt, dat ze ’t had aangeboden.

Net toen ze in zichzelf overwoog, of ze maar niet terug zou krabbelen, werd er gebeld.

„Dat is Heleentje,” zei Bernard. „Greet, ga mee naar de deur, dan kun je haar zien.”

Toen de voordeur openging, stond daar een klein