Tante Griet

16

Hoe heeten ze?”

„Jongens. Ik weet niet, of ze op elkaar lijken. Ik denk het wel, maar ik weet niets van ze. Ze heeten Eetje en Teetje.”

„Eetje en Teetje!”

De namen sloegen geweldig in. Greet voelde zich omstuwd van een hofstoet, zóó’n succes had ze opeens. Het was misschien wel de eerste keer, dat er een gewoon leerling van school tante was geworden, en dan nog wel van tweelingen.

Toen ze weer naar binnen gingen, nog net vóór elk haar bank inzakte, trok ze Marthi nog gauw even aan haar arm.

„En ik heet tante Griet,” fluisterde ze trotsch.

* *

*

Op weg naar huis liep ze wel drie lekkers-winkels tevergeefs binnen om te vragen, of ze ook voor zeven cent muisjes bezaten. Maar muisjes waren ouwerwetsch, — één had den treurigen moed, haar een half ons chocolade-hagelslag te willen aanpraten, maar ze verliet verontwaardigd en met opgetrokken neus den winkel.

In den vierden winkel, waar alles altijd zoo zalig goedkoop was, maar waar je altijd zoo lang moest wachten, juist door diezelfde goedkoopte, — daar hadden ze gelukkig in een bijna-leeg laadje nog rose muisjes, die er een beetje vies uitzagen, maar dan toch rasechte muisjes waren. Ze kocht een half ons voor vijf cent en had nog twee cent over. Marthi deelde lief en leed met haar, deelde de vergeefsche pogingen in de drie winkels, het wachten in den vier