Hoor eens even

H    H

0    dat wel    graag, want als ze afgeplukt werden,    konden    ze    beter    E

0    vertellen, dat het lente was. En in Maartje's roode, koude    handje    0

0    zongen    ze, maar Maartje hoorde het niet:    0

0 _r , . 0 jij    Klinge — leie,

ra    Bim — bam —    beie,    B

'k Ben het blije gj    Lente kind.

0    Juffrouw    op school was heel erg verrast.

Sneeuwklokjes! En ze had nog niet eens geweten, dat het    0

0    lente was.

0    „Mag ik    ze meenemen ?” vroeg juffrouw.    0

Natuurlijk mocht ze het. Daarvoor had Maartje ze immers    0

0    meegebracht.    0

En dien middag om vier uur, toen juffrouw naar haar vader    0

0    en moeder en broers en zusje ging, toen had ze het bosje sneeuw-    0

0    klokjes in haar hand en ze hoorde niet eens hoe ze zongen:    0

0    zrr    i •    0

gr    Klinge — leie,

w    Bim — bam —    beie,

'k Ben het blije Lentekind.

Al hoorde ze het niet, toch wist ze wel, dat de sneeuw-    0

0    klokjes echte lentekinderen waren en ze ging nog veel blijer    0

0    naar huis dan anders.    0

0    Lente! Nu kwam de lente!    0

0    Juffrouw    had een klein buurmeisje in de groote stad.

Dat meisje lag al vijf weken ziek en het zou ook nog wel    0

0    wat weekjes duren vóór ze heelemaal beter werd. Nu kun je    0

0    in de stad nog minder merken, dat de lente komt dan in het    0

0    dorpje van Maartje. Het zieke buurmeisje wist nog heelemaal    0

0    niet, dat de winter voorbij was. Ze lag voor het open raam,    0

0    maar bijna tot haar neus toe ingepakt in dikke wollen deken.    0

0    Zoo guur was het nog.    0

In plaats van dadelijk naar haar huis te gaan, stapte de    0

0    juffrouw bij haar buurmeisje binnen.

0    0