Hoor eens even

WWliiHWiilIïllïilËllïIlïlWlilWlïiislliiW

S    0

0    Toch was het wel een gezellig spelletje, zoo heel anders dan    0

0    de spelletjes, die hij thuis speelde en die hem zoo verveelden,    0

En wat ook zoo gezellig was: al die kinderen rondom de tafel,    0

0    die ik weet niet hoeveel met hun vader en moeder te bepraten    0

0    hadden; die soms een beetje kibbelden met elkaar en dan    0

0    weer de dikste vriendjes waren.    0

Het eten was een beetje raar.    Heel    anders    dan    thuis.    Maar    0

0    geen trek hebben, daar moest je    hier    niet    mee    aankomen.    Dat    0

0    merkte Nico al den eersten dag.    0

Wat konden die zusjes en broertjes van Dirk flink eten! En    0

0    wat konden ze lachen, als één van allen wat grappigs zei.

Nico kon eerst nog niet zoo hartelijk meelachen, en hij begreep    0

0    ook nog niet zoo best de grapjes van die broertjes en zusjes    0

0    onder elkaar. Maar toen er een paar dagen voorbij waren,    0

0    lachte hij bijna het smakelijkst mee van allemaal.

Voor spelen bleef er niet veel tijd over. Na schooltijd schoenen    0

0    halen, dan eten, och en dan was het haast weer tijd om naar    0

0    bed te gaan.    0

Nico sliep in één bed met een grooter broertje van Dirk.    0

Wat moest je stil liggen om het andere jongetje niet te storen!    0

0    Maar je sliep er even goed om. Want van het schoenen halen    0

0    werd je zóó moe, dat je eigenlijk naar je bed verlangde.

De tweede week kon hij toch wel eens even verlangen naar    0

0    zijn eigen kamer met speelgoed, naar zijn eigen, zachte bed, naar    0

0    zijn eigen, vrijen tijd, als hij uit school kwam, en vooral naar    0

0    zijn eigen vader en zijn eigen moeder.    0

En toen de derde week om was, vroeg hij heel verlegen aan    0

0    den schoenmaker, hoe lang hij nog blijven moest.    0

„Waarom vraag je dat?" zei Dirks vader. „Heb je het hier    0

0    dan niet prettig?"    0

„Jawel," zei Nico, en zijn lip begon een beetje te trillen, „maar    0

0    ik wou toch wel weer graag bij vader en moeder zijn."    0

„Vindt je het daar dan prettiger?" vroeg de schoenmaker.    0

0 Nico knikte alleen maar.    0

„Je moeder dacht anders, dat je het er heelemaal niet prettig    0

0    vond. Want je was nooit blij en tevreden."    0

2*

0    0

0000000000000000000000000000 19 00