Rozijntje van huis

‘Jozef tegen hem zei. Want hij was een klein kind geworden. Hij snoot zijn neus en droogde zijn ogen af.

En zo iets doen alleen kleine kinderen.

Maar nu was het leuke de laatste tijd bij vader, dat hij ineens hardop kon beginnen te lachen, als tante iets vertelde van vroeger, van mensen uit hun dorp, die ze precies na kon doen. Jupie had nooit eerder van die mensen gehoord. Maar nu kende hij ze helemaal. Want als tante ze nadeed, dacht je gewoon, dat ze bij je in de kamer waren. Het schenen heel grappige mensen te zijn geweest in die oude tijd. Want nooit van zijn leven had hij vader zo zien schudden van het lachen.

O, en er waren nog veel meer veranderingen.

Maar de grootste verandering kwam dan toch, toen vader en Lea en tante een hele poos in de voorkamer met elkaar hadden gepraat en toen ze terugkwamen en aan Rozijntje vertelden, dat ze een paar weken naar de grote stad zou gaan bij de vader en moeder van Lea.

Kijk, dat viel nou weer niet mee. Een paar dagen, dat was al eens eerder gebeurd, maar een paar weken! Zo’n tante was tenslotte geen Rozijntje. Behalve dan met de appeltaart en de schoot. Zie je, je was toch eigenlijk meer aan Rozijntje gewend dan aan de tante en dan een paar weken weg...

Enfin, hij zou er zich wel doorslaan. Bij hem ging het zo gemakkelijk niet om er eens een paar weken tussen uit te gaan. Anders was hij wel met haar meegegaan. Hij had zijn school; hij had zijn werk. De juffrouw zou hem maar niet één, twee, drie, een paar weken kunnen missen.

Ze zou wel erg naar hem verlangen, als ze daar in de grote stad alleen was, met niemand van huis. Hij zou haar wel eens een briefje schrijven; dat hielp wel. Hij kon tegenwoordig al schrijven. Schrijfletters ook wel. Maar liever drukletters. Met schrijfletters beefde je hand zo. En in de boeken stonden trouwens ook allemaal drukletters.

9