Rozijntje van huis

Ze mocht hem gerust in schrijfletters terugschrijven. Dat kon hij wel lezen. Als ze maar streepjes tussen de lettergrepen zette. Want grote mensen konden soms zo geweldig onduidelijk schrijven, dat je er niets uit wijs kon worden.

En in het vooruitzicht van een drukke correspondentie kon hij haar bij het afscheid joviaal goede reis en veel plezier wensen.

lie-ve ro-zijn-je wij he-ben koek op het broot ge-hat en tan-te-saar hat het ze-lefge-ba-ken maar jij kan ook wel koek ba-ken he maar tan-te-saar is heel lief maar jij ook en hep je veel ple-zir in lee-ja der huis en rijt daar ook een trem en hep jij der ook al in ge-ze-ten en ik ben gis-tu-ren bij wien-je ge-weest en zij kan nog niks le-zen niet joots en niet ge-woon maar zij kan het niet he-le-pen want zij is 5 jaar maar ze ook wel le-zen en hoe zijn die men-sen daar zijn ze aa-dug of naar ik kan niet bij ze is wel lief maar als ze groot is gaat je ko-men ik moet op sgool zijn en kom maar gou wir tuis want an-ders ben je daar zo a-leen nou dag van Jupie.

De brief lag op een blad, omgeven door een paar dik gesmeerde beschuiten, een eierdopje met een ei, onder een wollen hoedje, een dampend kopje thee, een mesje en een servetje.

Dat blad stond op een tafeltje voor Rozijntjes bed, maar Rozijntje wist er niets van. Ze was nog heel ver weg. Niet eens in het land der dromen, maar in het land van zo diep en heerlijk slapen, dat de dromen er niet eens binnen mochten komen.

Het was 9 uur, toen het kopje thee nog dampte.

Het was half 10, toen het kopje thee nog een beetje lauw was.

Het was 10 uur, toen het steenkoud was geworden.

En het was half 11, toen Rozijntje lui haar ogen op een kiertje durfde zetten.

En meteen herinnerde ze zich weer de onmogelijke heerlijkheid van het geval.

10