Rozijntje van huis

mogelijk was.

Toen ze die avond in bed lag, glom haar neus nog veel meer, en haar wangen ook. En haar ogen, in het donker, glommen ook.

Hoe kon je toch van tevoren zo in zorg over iets zitten, en hoe kon alles zo meevallen!

Meneer had kidoesj gezegd, nog veel mooier dan vader het thuis deed. En aan het eind van de maaltijd had hij haar gevraagd of ze thuis ook zemierous zongen. En toen had ze met een benepen stem de wijzen gezongen, die ze van Lea geleerd had.

De jongens hadden gespannen geluisterd als naar iets heel nieuws. Want hier zongen ze anders geen zemierous. Meneer herinnerde het zich alleen van bij zich thuis en luisterde met een glimlach van herkenning, toen Rozijntje voorzong. En met het zingen was de vrijdagavondstemming van thuis over haar gekomen. Niet verdrietig, nee, juist met een blijheid, die haar alle spanning van die dag deed vergeten.

En, in bed, bedacht ze hoeveel mooier ze het leven van deze beide jongens kon maken door alles mee te dragen wat ze van thuis gekregen had. En bij die gedachte sprong ze opeens weer uit haar bed en scharrelde in het donker in haar koffer rond tot ze gevonden had wat ze zocht: het zakje pepermuntjes, dat tante Saar haar had meegegeven.

Naast elk van de beide jongensbedden legde ze op het kastje twee pepermuntjes neer.

Moesten ze niet net als Jupie Sjabbosmorgen wat bij hun bed vinden?

Op de terugtocht naar bed stootte ze lelijk haar been tegen een stoel.

Hinderde niet - hinderde allemaal niet - het hoorde bij de taak, die ze op zich had genomen.

72