Rozijntje van huis

Hoe kon ze nu moe zijn?

En terwijl ze naar buiten keek over het balkon heen naar de overkant, waar ook huizen waren, vond ze opeens de kleine aanleiding, die ze nodig had gehad om te huilen: omdat daar aan de overkant huizen waren en geen wei, omdat haar ogen werden tegengehouden en niet verder konden dan de huizen van die andere mensen daar aan de overkant.

Thuis, daar was het nog eens anders! Daar was ruimte, als je uit het raam keek. Daar was vader; daar was tante Saar; daar was Lea; daar was haar eigen Jupie, die geen vork en mes kon hanteren, maar die op vrijdagavond zijn beste spulletjes aan had en glimmend geboend naar beneden kwam.

Ze voelde zich helemaal opgeknapt, nu ze eens goed gehuild had en eens flink gefoeterd tegen die huizen aan de overkant.

Ze had nu ook een reden om haar gezicht te boenen, want die tranen moesten natuurlijk weggeschrobd.

Hè, wat glom haar neus gezellig! Een echte vrijdagavondneus! Als de rest beneden niet erg vrijdagavondachtig was, dan hield haar neus de eer op, dacht ze grimmig.

Ze kamde haar haar en probeerde er een paar nieuwigheden mee. Als ze het nu eens als Lea in vlechten om haar hoofd legde? Nee! dat leek zo gek! En ze schudde met een ruk de beide vlechten weer los.

Een lok op haar voorhoofd, zou dat wat zijn?

Maar het haar, niet van plan af te wijken van oude gewoonten, sprong terug in de vorm, waar het sinds jaar en dag in geleefd had.

Toen stak ze met een zucht haar oude knoedel in haar nek vast...

Ze wist niet, dat al die haarprobeersels alleen maar waren om het ogenblik uit te stellen, dat ze beneden zou komen en misschien een Sjabbos zou vinden, die geen Sjabbos was.

En toen ze eindelijk keurig gekleed en gekapt voor de spiegel stond, moest ze met een zucht toegeven, dat er geen uitstel meer

71