Rozijntje van huis

zucht van verlichting - bijna even zwart als die van Jupie.

Och, als die knieën al even zwart waren, wie weet of de vrijdagavond niet ook wat op haar eigen vrijdagavond zou gaan lijken.

Rozijntje dekte eerst Lootje toe. Die was het eerst klaar. Ze paste op hem al haar instopkunsten toe uit haar jarenlange praktijk, met een zoen op het puntje van zijn smalle neusje er achter aan. Het bleke gezichtje kleurde en hij knikte met ogen vol hartelijkheid ‘nacht, hoor!’

Toen dekte ze Jack er onder. Maar die duwde met een elleboog de ingestopte dekens opzij en mompelde:

‘Laat maar. Ik ben toch niet ziek zoals Lootje.’

Ze deed alsof ze niets hoorde en ging kalmpjes door met instoppen om met de kus op zijn neus te eindigen. Maar in haar hart huilde het haast om die gezonde jongen, die zo graag ziek zou zijn als Lootje, omdat hij dan het recht zou hebben gekoesterd te worden als hij.

Ze ging vroeg naar bed die avond, een heerlijk zacht bed. Ze hield het licht nog even aan en keek naar de beide jongensledikan-ten.

Lootjes fijne kop lag rustig achterover in het kussen. ‘Fijnerd!’ dacht Rozijntje met een lachje.

Van Jack zag ze alleen wat zwart haar boven de witte lakens uitkomen. De rest van zijn gezicht was weggedoken.

Ze zei haar nachtgebed met het licht nog aan, de ogen aldoor gericht op haar beide jongens.

Maar toen ze het licht uitgetrokken had en ze rustig achterover lag in haar heerlijk bed, de ogen gesloten, toen was het toch een andere jongenskop, die ze voor zich zag. Een jongenskop, lachend en boos tegelijk, hartelijk en stout tegelijk; een jongenskop met een paar half verwijtende ogen en gekroond door een kuif van bruine krullen: Jupie!

66