Rozijntje van huis

Lea ook, maar dat duurde toch nog maar heel kort, dat ze die zou hebben gehouden.

Voor de jongetjes was ze niet bang. Maar als die moeder nu maar net zo was als ze zich voorstelde: een moederlijke, nog jonge vrouw, die wat moe was en nu zo heerlijk kon uitrusten, doordat zij haar kwam helpen.

Hoe dichter ze de stad naderde, hoe hoger de prop in haar keel steeg.

Eerst had die prop in haar maag gezeten, toen was hij naar de buurt van haar hart verhuisd, en nu zat hij heel erg hoog in haar keel, zodat ze zich afvroeg, hoe ze straks wel het woord moest voeren, als er iemand aan de trein was om haar af te halen. En stel je eens voor, dat die iemand haar niet eens herkende van het portretje, dat ze gestuurd had! Dan zou ze daar moederziel alleen in die grote stad staan en dwalen en zoeken tot ze eindelijk uitgeput in haar nieuwe thuis aankwam.

Ze kreeg zo’n medelijden met zichzelf, dat de prop zich uitbreid-de over keel, neus en ogen. Haar keel stopte hij dicht, in haar neus prikte hij, en in haar ogen loste hij zich op in tranen, die ze zo gauw mogelijk wegveegde, terwijl ze hem uit haar neus wegsnoot en uit haar keel wegslikte. En toen lachte ze zichzelf uit en hield zich voor, dat al dat neuzegepoets haar gezicht niet verfraaien zou en de kans nog groter zou maken, dat niemand haar van het portretje herkennen kon.

Ze wist het zo klaar te spelen, dat het Rozijntje, dat in de grote stad uit de trein stapte, het gewone, vrolijke Rozijntje was. Niet alleen dat de laatste nattigheid van ogen en neus afgeboend was, maar ook diep in haar hart was er niets anders dan blijheid om het nieuwe, dat ze tegemoet ging.

Wat was het toch verkeerd om je een voorstelling te maken van mensen en kinderen, die je nog nooit gezien had.

61