Rozijntje van huis

De twee jongetjes waren geen twee Jupies - hoe kon het ook eigenlijk, dacht ze achteraf, van Jupie bestond er toch maar één exemplaar - en hun moeder was niet de moederlijke, jonge vrouw, die ze zich had voorgesteld.

Van de vader had ze zich geen voorstelling gemaakt en daarom viel het juist wel een beetje mee.

Hij begroette haar hartelijk en bracht haar naar zijn huis, naar zijn twee jongetjes en hun moeder, voordat hij verder ging naar zijn werk.

Toen Rozijntje de kamer binnenkwam, was er iets van schrik in haar ogen. Ze had wel geweten, dat ze niet in een keuken kwam, die meteen de eetkamer was. Maar zulke diepe stoelen en zo een dik kleed op de grond had ze toch helemaal niet verwacht.

Ze had wel geweten, dat die mevrouw niet de blouse en het schort van tante Saar zou dragen. Maar zo een sierlijke jurk midden door de week en zulke beeldige nagels, die glansden alsof ze drijfnat waren - nee, daar had ze toch niet op kunnen rekenen.

Mevrouw begroette haar met een vriendelijke glimlach.

Ze zag er echt wel heel mooi uit, met dat korte haar, dat met een beeldige golf over haar voorhoofd lag. En toch had Rozijntje liever gehad, dat het haar wat minder mooi was geweest en de glimlach wat echter.

‘Zal ik je even voorgaan naar de kinderkamer?’ vroeg mevrouw met een heel mooie stem.

O hemel! Een kinderkamer! Daar had ze heel niet op gerekend. En terwijl ze op de trap achter mevrouw aan liep, zag ze haar eigen keuken voor zich en Jupie spelend op de grond. Jupie in een kinderkamer!

In dat korte ogenblik op de trap sloeg het als een schrik door haar heen of hier, waar alles zo helemaal anders was dan thuis, het werkelijk wel Joods en kosjer kon zijn, zoals haar uitdrukkelijk geschreven was. In haar jonge leven, dat alleen de kleine omgeving

62