Rozijntje van huis

HOOFDSTUK IX

Al het nieuwe

Toen gebeurde alles heel gauw, veel gauwer dan Rozijntje ooit gedacht had, dat dingen gebeuren konden.

Ze schreef en ze kreeg een brief terug en ze schreef weer en ze kreeg weer een brief terug en ze maakte haar kleren klaar en ze pakte haar boeltje en ze kreeg cadeautjes tot een zelf-uitgeknipte boekenlegger van Jupie toe, waar ze niets van had mogen merken en die gedrenkt was in zuchten en zweetdruppels. En ze nam afscheid van heel het huis en van haar kamertje en toen van al de mensen in huis en toen van haar dorp. En ze merkte met schrik, dat het nog moeilijker was om van het dorp afscheid te nemen dan van al de mensen in huis.

En toen op een late zomerdag, die al veel op een herfstdag ging lijken, bracht de trein haar naar haar nieuwe huis.

Het was in de grote stad, maar niet de stad, waar Lea’s ouders woonden. Dat vond ze wel jammer, want wat zou het heerlijk geweest zijn om daar telkens even aan te kunnen wippen. Maar in de trein bedacht ze, dat haar nieuwe thuis nu toch helemaal haar thuis moest worden en dan zou ze niemand anders nodig hebben.

Twee jongetjes waren er, had de moeder geschreven, en al klopte dat niet met de dromen van jongenspakjes en meisjesjurkjes, toch gaf ze zich helemaal over aan het bouwen van een voorstelling van die twee jongetjes.

Zes en acht jaar! Dat waren twee Jupies! Twee gezonde, donkere krullebolletjes. Net zo lichtgeraakt in hun eergevoel en net zo hoogreikend met hun toekomstplannen als Jupie.

Haar Jupie!

Ze slikte iets weg. Ze gaf wel veel op om dit nieuwe te bereiken. Jupie en vader en de koesterende zorgzaamheid van tante Saar.

60