Rozijntje van huis

figuur van tante Saar klopte toch al heel weinig met die voorstelling van zaken.

‘O ja, best!’ Rozijntje werd levendig. *’t Is fijn thuis.’

Juffrouw De Jongs hoop zakte.

‘Maar waarom ga je dan weg?’

‘Ik wou’ - ineens had ze het - ‘ik wou proberen wat ik kan.’ Juffrouw De Jong zweeg en bleef Rozijntje aankijken over haar lorgnet heen.

Proberen wat ze kon! En al wat ze kon, had ze van haar geleerd! Had zij niet altijd klaar gestaan om haar te helpen en terecht te wijzen? Als ze wat kon, dan had ze het aan haar te danken.

Het was of Rozijntje die gedachtengang voelde. Want opeens kwam ze onhandig en hartelijk:

‘En nu wou ik u bedanken, dat u me altijd geholpen hebt.’

De overgang was zo plotseling, dat juffrouw De Jong, die een preekje klaarmaakte over ondankbaarheid jegens haar en jegens haar vader, ineens ontwapend was.

Roza kwam haar bedanken! Zou ze dat werkelijk menen? Of zou ze het alleen zeggen, omdat ze dacht, dat het moest?

‘Ik dacht daarnet in de gang,’ begon Rozijntje zacht en openhartig, openhartiger dan ze ooit tegen juffrouw De Jong gesproken had, ‘dat ik vroeger zo dikwijls bij u gekomen ben, toen ik nog nergens van af wist. Weet u nog wel?’

Juffrouw De Jong zette de lorgnet van haar neus af, want zo kon ze haar neus niet snuiten.

Ze knikte. Ja, ze wist het nog. Maar ze had niet gedacht, dat Roza het nog wist, omdat die haar zeker altijd een zeurkous gevonden had, die van niets anders wist dan van haar keurig huisje en zeker niets wist van een fris,jong meisje als zij.

‘Weet U nog,’ verloor Rozijntje zich in herinneringen, ‘dat ik een keer biefstuk heb willen koken en dat het maar niet gaar wou worden?’

57