Rozijntje van huis

‘Dan moetje het nou maar weer afhechten.’

En daarmee vond ze, dat ze genoeg gezegd had.

Niet dat het haarzelf zo glad zat! Het zou aardig kaal hier in huis worden zonder dat jongemeisjesgedoe, waar ze zelf zich haast weer een jong meisje van ging voelen. Maar gekheid! Rozijntje hoefde haar gezelschapsjuffrouw niet te zijn, en als Lea weg was, hoefde ze haar tijd niet te verkniezen met een ouwe tante als zij was. Ze gunde het kind, dat ze eens in de grote wereld kwam en met jongelui te doen kreeg en niet langer in dit kleine nest opgesloten bleef.

Wat hier en daar! Jozef dacht altijd aan zichzelf. Maar zo waren de mannen!

Rozijntje was tante wel dankbaar voor haar hulp, maar erg afdoend leek het haar niet en van voren af aan, met de ijver, die je alleen kunt hebben, als je een eigen zaak bepleit, legde ze weer uit, tot vader inzag, dat je van die meisjes van tegenwoordig geen hoogte kon krijgen: als ze het moeilijk hadden, wilden ze blijven, en als ze het goed hadden, wilden ze ergens heen, waar ze het moeilijk kregen.

Met Jupie viel het nogal mee. Die had andere en grotere belangen aan zijn hoofd. Het stond nu vast, dat hij later chauffeur werd. De vele langstrekkende auto’s, vrachtauto’s en de autobus hadden daar het hunne toe gedaan. Hij kon je op 50 meter afstand zeggen, welk merk auto er in aantocht was. Fordjes, dat waren snertdingen en wie hem later een Ford wou laten chaufferen, moest maar zien, dat hij een ander kreeg.

Hij was dik bevriend met de vrachtrijder van de streek, die zijn goede, oude knol had verruild voor een hotsende en daverende vrachtauto. Die had hem in alle geheimen van motor-aanzetten, gas geven en al wat er bij hoorde, ingewijd. En Jupies plannen namen meer en meer een vaste vorm aan.

Zijn Chevrolet zou nooit op Sjabbos rijden, dat sprak vanzelf. Dan moesten zijn mensen maar die éne dag in de week te voet gaan.

53