Rozijntje van huis

ze te huilen en dan kom ik terug en dan zijn ze zo verschrikkelijk blij...’

Vreemd! Als ze datzelfde gezegd zou hebben overdag, zittend op een stoel in de keuken, dan zou het zo gek, zo verschrikkelijk gek geklonken hebben. En nu, liggend in bed, met de handen nog altijd achter het hoofd en naar buiten kijkend, waar het nu helemaal donker was, op de sterren na, nu vonden Lea en zijzelf het allemaal zo gewoon. Liggend in bed mocht je hardop dromen, en de ander, die het hoorde, dacht en droomde mee.

Ze bleven stil liggen genieten van de kleine jongetjes en de vaag omlijnde meisjes, waarvan ze niet eens leeftijd of naam wisten, waarvan ze niet zeker waren of het zwartjes of blondjes werden. Ze bleven maar stil liggen genieten van die kindertjes, die Rozijntje in het slaapkamertje getoverd had en wier leven ze zou gaan opvrolijken. Tot eindelijk Lea durfde:

‘Maar als je dat nou niet vindt?’

‘Dan vind ik wat anders. Er zullen toch wel ergens Joodse kinderen zijn, die me nodig hebben, of een Joodse moeder?’

‘Nodig hebben!’ zong het na in Lea’s gedachten en als ongehoorzame kinderen vluchtten ze terug naar die éne, die haar nodig had.

Nodig zijn, dat was toch eigenlijk het enige. Zij was nodig en daarom was ze zo gelukkig. Ja, maar dokter had haar ook nodig gehad, en daarom was ze die jaren daarvoor ook gelukkig geweest.

Nodig zijn, dat was het enige, ook voor Rozijntje.

‘Wat denk je er van?’ vroeg Rozijntje zonder spanning, omdat het voor haarzelf al zo helemaal uitgewerkt was.

‘Ja!’ - Lea knikte - ‘Dat moetje doen. Je zult zeker iets vinden, en...’ ze lachte om haar eigen zelfzucht, die telkens weer opdook... ‘dan ben ik ook geruster, als ik hier wegga en jou niet zo maar hier achterlaat.’

Ze bleven nog hardop dromen, soms in woorden, soms in gedachten alleen, soms over Lea, soms over Rozijntje.

50