Rozijntje van huis

Er was een vaag ongeloof in Rozijntje, of het bij iedereen wel vanzelf zo werd en of het niet veel mooier was, als anderen er wat van mee kregen, als je zelf zo gelukkig was.

‘Ik wou zo graag over mijzelf praten,’ klaagde ze eerlijk. ‘En ik wou zo graag, dat jij van jezelf vertelde. Dat deed je vroeger toch ook en toen was je eigenlijk nog veel ouder dan ik. Ik ben nu ook geen kind meer.’

Het kwam er wat parmantig uit en ze moesten er allebei even om lachen. En met dat lachen was de spanning gebroken.

‘Wat moet ik van mezelf vertellen?’ droomde Lea. ‘Het duurt niet zo lang meer en dan ga ik weg van hier, als dokter een nieuwe hulp gevonden heeft. Maar dat weet jij toch al.’

‘Dat weet ik al,’ zei Rozijntje. ‘Maar heb je anders niets te vertellen?’

‘Och,’ zei Lea,’ ‘al het andere, dat kun jij nog zo niet begrijpen. Je moet maar niet boos op me zijn, dat ik zo weinig aan jou dacht de laatste tijd. Dat komt... dat komt... zie je, dan bedenk je alles, hoe het worden zal later, en hoe wonderlijk het is, dat juist die éne, waar je het allermeeste van houdt, met je gaat trouwen. En dat bedenk je telkens opnieuw en dan heb je echt geen tijd om aan iets anders te denken.’

‘Ik weet niet,’ peinsde Rozijntje. ‘Ik dacht, dat het ook wel anders kon.’

Het bleef een poosje stil. Er hing iets in de kamer, dat van de lichte lucht daarbuiten naar binnen was gevlogen. Er hing iets, dat het beetje vertrouwen tussen hen beiden, het beetje, dat overgebleven was van vroeger, deed groeien en sterker worden, tot Lea, met meer warmte in haar stem dan al die laatste tijden, vroeg:

‘Wat wou je van jezelf vertellen?’

‘Ik ben zo bang, dat je weer half luistert,’ verweerde zich nog Rozijntje. Maar toen - veel te graag - gaf ze zich gewonnen.

‘Zeg,’ zei ze ineens gezellig, ‘als jij hier weggaat, denk ik, dat ik

48