Rozijntje van huis

haar werk wel dezelfde vriendelijke, afwezige blik zou hebben als voor de mensen waar ze in huis woonde.

Ze voelden het allebei dreigend in de lucht hangen, zwaar en dichtbij als een onweerswolk. En ze waren er beiden gedrukt door. Die zwijgzaamheid hoorde niet bij ze, en het einde ervan moest maar gauw, gauw komen.

Elke avond gingen ze bijna tegelijk naar bed, praatten een enkel woordje onder het uitkleden, en Rozijntje voelde vaak een kriebeling van ongeduld om Lea’s vriendelijk ‘Leuk, zeg!’ of ‘Wat jammer!’ of‘Enig!’ Ze had net zo goed heel wat anders kunnen zeggen, want haar gedachten waren er niet bij.

Toen op een avond - het was nog niet eens helemaal donker, want de zomeravond was zo lang en zo helder geweest - lagen ze elk vanuit hun bed de zuivere avondlucht in te kijken, als twee zusjes, allebei de lange vlechten over het laken en de gevouwen handen achter het hoofd, zwijgend en voortwerkend aan eigen gedachten... toen Rozijntje met een ruk haar schroom opzij zette en vroeg:

‘Waarom ben je nou zo, Lea?’

Lea bewoog zich niet en bleef naar buiten kijken.

‘Wat zei je?’ vroeg ze vaag.

‘Waarom je zo bent,’ zei Rozijntje met klem.

‘Hoe?’

‘Zo anders dan vroeger,’ klaagde Rozijntje.’ Je denkt aan mij niet en aan niemand. Als je praat, praatje alleen maar met je mond. Ik heb niets aan je.’

Lea veranderde niet van houding. Het was zo heerlijk liggen en kijken in een hemel, die donker probeerde te zijn en toch nog niet donker worden kon, omdat de zon er geweest was en dat zonlicht de hemel maar niet kon loslaten.

‘Ik kan het niet helpen, Rozijntje,’ zei ze stil. ‘Als je heel erg gelukkig bent, wordt dat vanzelf zo.’

47