Rozijntje van huis

‘Zou vader het erg vinden?’ vroeg Rozijntje opeens benepen.

‘Wel nee,’ stelde meester gerust. ‘Jupie is er toch en je tante. En zal het niet een veel groter feest zijn telkens als je eventjes thuis komt?’

Rozijntje knikte gerustgesteld. Maar toch stond ze nog niet op om weg te gaan, al was het meer dan een kwartier over tijd. Ze had nog iets te vragen. Te vragen of te zeggen?

‘En?’ vroeg meester.

De bloedrode kleur kroop weer over haar gezicht en bracht de tranen weer in haar oogen.

En toen zei ze het zinnetje, het afgezaagde zinnetje, dat al zo veel leerlingen voor haar gezegd hadden, ieder op zijn eigen toon, ieder met zijn eigen gedachten:

‘Meester, dank u wel voor ’t onderwijs.’

Vanuit een dikke wolk kwam de stem van de onzichtbare meester:

‘Ja, ja, ’t is goed, hoor!’

45